KSIĘŻYCOWY

Wziąłeś się z księżyca
który malowałam
słowami zadumy
dodawałam blasku

w momencie gdy właśnie
cześć mu oddawałam
ty z niego spadałeś
robiąc wiele wrzasku

zmuszona by przerwać
opiewanie luny
mimo że mi wena
lała się przez rękaw

boś mnie wyrwał krzykiem
z natchnionej zadumy
zbierając się z ziemi
jęczał no i stękał

niechętnie zgasiłam
swoje rozpalenie
poetyckim wzlotem
tak nad tobą stojąc

czując w głębi serca
wielkie rozżalenie
tobie się udało
kupić całą moją

uwagę więc widzę
że jesteś facetem
trochę w moim typie
choć lekko nie w formie

w razie czego w rulon
zwinęłam gazetę
chociaż nie dowierzam
że się nią obronię

wstałeś otrzepałeś
swoją garderobę
poprawiłeś krawat
zapiąłeś mankiety

kolejny niewypał
kurcze ja nie mogę
akcja się rozkręca
ja do toalety

muszę ale stoję
czekam ściskam rulon
kłykcie mi zbielały
skupić się nie mogę

ty spojrzałeś na mnie
dziwnie nic nie mówiąc
i już cię nie było
kurka dałeś nogę

bardzo zniesmaczona
tyle czasu tracąc
dla dziwnego kogoś
wenę odepchnęłam

panny księżycowe
pewnie gdzieś tam płaczą
miałam w głowie księżyc
na czym to stanęłam

autor

ZOLEANDER

Napisany: 2019-02-10 Dodano: 2019-04-17 15:06:09

Ten wiersz przeczytano 2403 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie