Ku pamięci przyjaźni

Były kiedyś dwa ciała, a w nich jedna dusza...
Więż mocna, jak skała, czysta, jak krople rosy...

To stare czasy...
Wypełnione dziewczęcymi marzeniami, długimi przegadanymi nocami, napisanymi sercem listami...

Duszę oświetlał ciepły płomień. Płonął zaufaniem... Mimo wiatru z zewnatrz nigdy nie gasł.
Już nie płonie...te czasy minęły.
Dusza rozdarta na pół...marzenia zginęły.

Teraz dwie dusze w dwóch ciałach na wietrze drżą.
Dwa serca... a w nich ukryte wspomnienia są.
Przykryte kołdrą teraźniejszości, wiecznym snem śnią...

Oli...bez zbędnych słów

autor

dziubasek

Dodano: 2005-11-24 21:18:28

Ten wiersz przeczytano 747 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie