Ku pamięci Witek.
Gdy ktoś odejdzie do krainy cienia
I nie ma szans by powrócił
Gdy jak piorun dopada nas atak sumienia
A widok kopca z wieńcami zasmucił.
Wtedy zakopmy głęboko złe wspomnienia
A pamięć niech odgrzebie te dobre chwile
Złe słowa i myśli tak jakby od
niechcenia
Zabłądzą a odnajdą się te zacne i miłe.
Niech pamięć przykre zdarzenia wymaże
Bo On nigdy nie podniesie już powiek
Spokój duszy ofiarował nam w darze
Mimo wszystko to był dobry człowiek.
Wiersz ten napisałem ku pamięci mojego teścia Witolda.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.