Kukiełka
Tak realnie nierealne
jest jej życie niezwyczajne
pokręcona i niezdarna
ta kukiełka niezwyczajna
niby duża ale mała
zagubiona i nieśmiała
taka mała w życia gierkach
ta niezdara w ciasnych szelkach
niby duża ale mała
w swym kąciku się schowała
rączki dwiema wymachuje
pusta główka bzdury knuje
taka mądra ale głupia
w kółko tylko się wygłupia
jak sprężyna w boki chwieje
to popłacze to się śmieje
mała lala podskakuje
nic nie myśli nic nie czuje
co podskoczy z hukiem spada
znów zamyka się szuflada
wielce strojna w bladym swetrze
kręci się jak liść na wietrze
w oczkach mgiełki się błąkają
geste chmury spać nie dają
Komentarze (15)
kukiełka z krainy samotności
ma wszystko prócz miłości
pozdrawiam serdecznie :)
czy nie powinno być rączkami w trzeciej zwrotce??
Podpiszę się pod MamąCórą.
głęboki wiersz,
pozdrawiam
Bardzo ładny, melodyjny, lekko się czyta.
Pozdrawiam serdecznie.
Ladna refleksja. Tak, jak napisała MamaCóra jest
wszystko oprócz miłości. Pozdrawiam
Podoba się bardzo :) Parę poprawek bym zrobił, ale
jestem leniwcem i nie zrobię ;)
Jednym tchem się czyta i to jest fajne :)
Ładny wiersz. Pozdrawiam.
dobry.... ja myślę że z refleksją o kukiełce niby
duża a mała ....
pozdrawiam serdecznie ;-)
Kukiełka, jak osamotnione dziecko, albo nastolatka,
która ma wszystko oprócz miłości :)
"rączki dwiema wymachuje" - w tym wersie chyba coś się
źle wpisało :)
ladny wiersz pozdrawiam
Bardzo ładny wiersz. Pozdrawiam serdecznie
Pozdrawiam, i uśmiech zostawiam
Z przyjemnoscia przeczytalam:)
Pozdrawiam:)
Pięknie! Serdecznie pozdrawiam :)
kukiełka przepraszam :)
takie bywają te samotne kukułki
miły i sympatyczny wiersz:)