Kunsztem wykute ich brody

Stuletnie klucze

Staruszek domek dziś zawadą , nowa autostrada
Pamiętam go w nim prababcia i dzieci gromada
Wczoraj inni swój żywot w nim wiedli, obcy
Zostały po babci stare graty i wiekowy pęk kluczy

Niech pan prawnuku do mnie to mówienie
przyjmie pamiątkę po swej krewnej babinie
Mam je w dłoni, piękne one jak z rycerza zbroi
Kunsztem wykute ich brody* w oczach się troi

Ich cztery, każdy z innej epoki, okuciem błyszczą
Ornamenty, to skarb mistrzowskiej kowala dłoni
W promieniach słońca mienią tęczowymi barwami
Dla szacunku mistrzów, moje kolana z pokorą klęczą

Widziały dwie pożogi światowych wojen
Przed którymi zamykali domku podwoje
Ile tajemnic kryją, przed kim zamykali antenaci
Swoje życie, tajemne meandry zawiłości

Każda broda wykuta w innym wieku, śląska niecka
była polska szlachecka, chwilowo niemiecka
Niby nic, zwyczajny pęk kluczy trzymamy w dłoni
To moje życie, nieopatrznie przeszłość mnie goni

Autor: slonzok
Bolesław Zaja

*Brody – ozdobne uchwytu kluczy

Dziś jest dla mnie szczególny dzień taka chłopięca zachcianka proszę naucz mnie skakać przez własny mój cień

autor

slonzok

Napisany: 2019-08-18 Dodano: 2019-08-18 08:45:03

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie