Kurak

To było dawno, to ciekawe, ale z tego co wiem, to od
Sowietów znacznie gorsi są nasi rodacy, niestety, ma
to i dzisiaj swoją kontynuację...

Isano, BeatoSz, Gabi - wszystkim nam wtedy odmawiano
tego prawa, aby właśnie żyć swoim życiem.
Pozdrawaim:)

Dobry, smutny wiersz.
Dobrego dnia Wiktorze.
Pozdrawiam serdecznie:)

Jestem za mariat.
Żyć swoim życiem...Pozdrawiam:)

Smutne wspomnienia... Niestety na wiele nie mieliśmy
wpływu.
Cieszę się, że nie doszło do większej tragedii.
Pozdrawiam

@ Okoń: Stanu wojennego to balem się, kiedy byłem w
wojsku, gdy moja kompania została wyznaczona - "jako
gwardyjska " do tłumienia demonstracji:mieliśmy
cekaemy beroń osobisą i pociski armatnie - po prostu -
kompania czolgow. - Odmówić? - nie odmówić?
(zagrożenie:czapa lub dożywocie). Po wyjściu z wojska
- bałem sie przede wszystkim odpowiedzialności za
uczynek z wojska,w który uwikłano mnie w wyniku
dzialania aparatu represji wobeć niepokornych.
Pozdrawiam serdecznie:)

Stan wojenny przebyłem w Warszawie.
Tak strach i obawy towarzyszyły każdemu z nas.
Pozdrawiam

Lidko i Mariuszu: dziękuję za zrozumienie:)
Pozdrawiam.

Bordo:) - proszę o zrozumienie: chodziło wylącznie o
to, ze nie wszystko złoto, co się swieci. ponadto -
dalekie odwolanie do "Poiołu i diamentu" - autorsrwa -
jednak członka założyciela KOR. Myślę że powinno być
widoczne rozczarowanie swoją osobą.

Tę Twoją historię o stanie wojennym poznałem już
wielokrotnie, ale, że diament, to czytam pierwszy raz.

komentowałeś już mój ostatni?
pozdrawiam :):)

Smutny, trudny czas.
Pozdrawiam

Ten fragment bardzo mi się podoba "zmrożony... -
Syberii okryciem"

Wiktorze - psycholi robią ludzie z ludzi. I to jest
tak widoczne, jak na kinowym ekranie. Jedyna rada
wszystkim, kto się znajdzie w takiej sytuacji = trzeba
o l e w a ć plotkarzy i żyć swoim życiem.

Mario! "ku-rak"Zapisany tak długo po napisaniu wiersza
- o tyle ma uzasadnienie, z podczas obrad okrąglego
stolu- A. michnik okresl komunizm - jako rakową narośl
na organizme spoleczeństwa, a - ja - wcześniej - ale
już po uznaiu mnie za "psychola" - w czasie stanu
wojennego - gdy wciąż jeszcze w Warszawie brutalnie
tlumione były demonstacje - chodzilem "jakby do tyłu"
- glosząć w Prokuraturze dążenie "dyktatora" do zmiany
ustroju .

Jastrzu! - czulem się nie tyle zaszcuty - co obcy.
Nigdzie nie bylem w swoim srodowisku. Oprocz strachu
przed odpowisdzialnością karną (ktory to strach -
oddziaływał na moją postawę - milczka, a moja postawa-
skutkowala stosunkiem otaczających mnie ludzi - do
mnie) bylem potwornie przepracowany i - dzisiaj -
powiedzialbym - poddany potwornemu mobingowi. Stanu
wojennego - od stronyspolecznej - nie poznalem: przez
caly ten cas - bylem w jakiejś izolacji: wojsko,
prokurtura moim "samowyłączeniem się", szpital
psychiatryczny i "zesłanie" na zapadłą prowincję,
gdzie dopatrywalem się szansy na biologiczne
przeżycie... - "Ozyłem"- za nastania w ZSRR -
Gorbaczowa, ale - jescze nie czulem się calkiem
bezpieczny, bo w PRL - beton i lud - trzymał się
jeszcze mocno