Kwiat

Chmury spowiały niebo
Jesień w pełni kroczy za naszym samopoczuciem
Jak cień przygniatający je w kałuże beznadziei
W kroplach deszczu na próżno szukać miłość
i Wiatr wywiewa wszelkie uczucia
Ide gdzieś przed siebie,o celu zapomniałam
Kwiaciarnia jawi się ostoją życia,piękna,nieskazitelności
To kwiaty,Donkihoty zamieszkałe w naszym wnętrzu
Walcząc z wiatrakami jesiennej aury
Nagle ktoś niepozorny wyciąga po niego dłoń
Chuda,wynędzniała
Zamienia kawałek chleba w kwiatek
By podarować go najważniejszej osobie na świecie
Osłonic ją parasolem swojej miłości
Dla nich dwojga przez chwilę nastanie wiosna
Zaświeci słońce,woda wyparuje,wiatr powędruje gdzieś indziej
Bo ktoś niepozorny podarował swojej damie...
Słowo Kocham Cię
A ja wciąż czekam na swego kwiata
Donkihota wiosny.

autor

Marta

Dodano: 2004-05-14 18:26:43

Ten wiersz przeczytano 830 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie