La garde meurt, mais elle ne se...

Tam chmury krwią nabrzękły,
rozlewały po nich żal,
a oni jakby nie z tej ziemi
syczeli siłą skał:
Nie poddamy się,
gwardia była, gwardia jest!

Tam płyneły rzeką dusze,
te francuskie, te angielskie,
grzęzły stale niosąc flagi,
flagi piękne, flagi ciężkie.

Ziemia jakby płaszczem się okryła,
ciał w mundurach wystrzępionych,
a po nich, jak po perskim dywanie
sunęły hucząc bataliony.

Polskie oczy w nich wpatrzone,
przesiąknięte ich okrzykiem,
piły słowa, piły skargi
śmiercią zamarźnięte - stali zgrzytem...

I uczyły się, jak umierać trzeba,
uczyły się gorliwie,
a kiedy w polskie drzwi kopali,
wiedziały już co powiedzieć:

Nie podamy się,
gwardia była, gwardia jest,
tak nas uczył Cambronne!

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-12-09 Dodano: 2008-01-01 14:44:02

Ten wiersz przeczytano 841 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Polityka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie