Łączy nas tylko błękit
Szklane domy i bezludne kamienice
Tylko niebo uniwersalnie błękitne
Zmienia odcienie zależnie
Od pogody
Od nas niezawisłe
Kiedy zawieszamy wzrok
Zadzierając nosy
Ćwicząc kręgosłup
Bywa elastyczny podczas treningu
Zdolności akomodacji
Przyzwyczajamy oczy
Do ekspresji słońca
Które rzuca nas cieniem
W nieskończoność
autor
grusz-ela
Dodano: 2019-08-06 19:25:16
Ten wiersz przeczytano 1389 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (13)
Świetne refleksje.
Ale miała gdzieś swój początek :)
poezja nie ma końca
Bardzo Wam dziękuję za poświęcony tekstowi czas i za
skomentowanie.
czy tylko błękit nas łączy?
zastanawiające
Romantyczna niebieska metafora w tytule, połączona z
puentą w ostatnich czterech wersach, jest dla mnie
wskazówką dla odczytania przesłania wiersza, chociaż
to nigdy nie jest jednoznaczne.
Samych dobrych dni Elżbieto.
Na błękicie jest polana
Dwa obłoki to hosanna
Jeden chłopak, drugi panna
pa :):)
Nie wiem czy tylko błękit nas łączy, ziemia również...
Piękny wiersz.
Pozdrawiam cieplutko :)
Co do niebieskiego to ludzie właśnie przez niebo
uznali go za szczęście przynajmniej w europie.
z podobaniem ten refleksyjny wiersz...myślę, że łączy
nas coś jeszcze więcej:) pozdrawiam Ela
To niebo też już czasem szare...
Pozdrawiam Elu
Bez tego błękitu szłoby zwariować do reszty.
https://www.youtube.com/watch?v=NJJMTDI2dWM
Pozdrawiam Elu.