Łąka

Śmiałość dłoni sprawi, że jak wietrzyk letni,
może niezbyt mocny, lecz całkiem zuchwały,
to, że poznasz chętnie pośród włosów gęstwin,
jego miły powiew. Wtedy pójdziesz za nim.

Sponad pól i lasów, i znad łąk przyleci,
pośród ziół zapachu, który sprawić może
przymrużenie oczu. Odurzy cię zefir.
Razem z wiatrem pomkniesz, aby zwiewnie dobiec

na łąkę zieloną, nad szemrzącą rzekę,
która latem studzi upał w chłodnej toni.
Gdy poczujesz rozkosz, z każdym woni wdechem,
oddasz się wiatrowi, przestaniesz się bronić.

Zanim się spostrzeżesz jawę ze snem zmiesza,
i chociażbyś nawet wiedzieć bardzo chciała
czy to było prawdą, czy też snem na rzęsach,
tylko wiatr i dłonie mogą sczytać z ciała.

autor

MariuszG

Napisany: 2018-01-24 Dodano: 2018-01-24 08:08:27

Ten wiersz przeczytano 2152 razy

Oddanych głosów: 60

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie