Łąki nad Łochowem

Wstaje świt nad łąkami,
mgła jak kożuch dołem leży.
I przepiękny głos cietrzewia
niczym echo dumnie bieży.

Rechot żab niesie z oddali
i kukułki zawodzenie.
Zimna rosa pod stopami
a bez wiatru liści drżenie.

Nad rowami olszyn gaje,
wierzby krzewią się obwicie.
W starych pniach są gronostaje,
wszędzie tutaj tętni życie.

Słońca czuć już promienie,
mgła się kłębi i paruje.
Nad łąkami dzień nastaje,
to się widzi to się czuje.

Kiedy spojrzysz na horyzont
i opadnie mgły kurtyna.
Wtedy widok oko cieszy,
czarno biała łąk dolina.

Słychać krów porykiwanie,
terkot wozów, baniek mleka.
Takie się nawoływanie
na zwierzęta i człowieka.

Coś zaczyna coś się kończy,
czego w życiu dziś brakuje.
Tamtych ludzi - dni młodości
i ten cierń co serce kuje.

Hej naturo -hej melodio,
która szumisz nad łąkami.
Zostań w sercu nam na wieki
i powracaj z wspomnieniami.

autor

Prymus

Napisany: 2018-06-17 Dodano: 2018-06-17 18:06:15

Ten wiersz przeczytano 1352 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie