Lament ziemi
zaczerniło się niebo
zaciągnęło zasłony aksamitne
nad ziemią
wiatr przystanął zdumiony
pierwsze zwiastuny burzy
gromkie i jaśniste
na wskroś przeszyły chmury
postrzępionym błyskiem
zimne bezwładne krople
z impetem ryły glebę
popłyneły potokiem
zjednoczone w ulewę
a wiatr się tłucze o szyby
jak serce w pierś rozełkaną
anioł zniszczenia przybył
żywioły popadły w amok
bezduszne sumienie świata
łzy żłobią ziemski policzek
cóż może jak deszczem płakać
wiatrem swe skargi wykrzyczeć
autor
bjedrysz
Dodano: 2013-06-18 07:38:01
Ten wiersz przeczytano 936 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Ostatnia zwrotka dla mnie super! Miłego wieczorku ;D
bardzo ładnie namalowałaś burzę...
pozdrawiam;-)
Mnie też się podoba i ta ostatnia strofa idealnie
zamyka ten plastyczny opis. Pozdrawiam :)
plastyczny bardzo dobry wiersz :)))
Pięknie opisana natura, na którą nie mamy wpływu. Aż
chce się krzyczeć "dość!"
Ostatnio często te łzy deszczowe płyną, i choć anioł
zniszczenia bezwzględny, to można go jednak ujarzmić -
w pięknych słowach :)
bardzo dobry, plastyczny opis - a to świetna
personifikacja /łzy żłobią ziemski policzek/