Łania

O czym myślałeś wszechmocny Boże
Kiedy stwarzałeś laskowy orzech
Jaki był cel Twój, o świata Panie
Gdy życie tchnąłeś w kukułkę i łanię
Objawiła się Mądrość w naturze
Cisnąłeś piorun, wzbudziłeś burzę
Cuda natury, boskie tworzywa
Pełne prostoty, żyjące z miłości,
Ku Stwórcy radości
To wszystko da się wytłumaczyć

A co z człowiekiem
Który nie raczy pamiętać
Że jest koroną z rajskiej gliny ulepioną
Jaki z tej korony pożytek masz Boże
Kruszy się w dłoniach, błyszczeć nie może
Tyle w niej złota co łez w człowieku
Niejednym hardym, żyjącym na przekór
Tobie
I swojej naturze
Rozgryza orzechy, wychodzi przed burze

Lecz gdy czuje Ciebie jest jak łania
Która ku wodzie swe czoło skłania
By się nasycić ze źródła życia
I szuka u Ciebie pociechy, ukrycia

autor

Agnieszka Lisowska

Napisany: 2011-02-19 Dodano: 2011-02-20 13:30:24

Ten wiersz przeczytano 811 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie