Lata naznaczone ponurym cieniem

Roziskrzona ścieżka światła biegła po wodzie w kierunku słońca, opromieniając port w czasie przypływu. Łodzie kołysały się na kotwicy. Spod osłony wymknął się samotny żagiel, dążąc w kierunku linii horyzontu łączącej dwa błękity.
Powietrze ciepłe i rześkie pełne pisku mew, a niebo ich szybujących skrzydeł przypominały białe maszty. Szmaragdowe morze pieniło się u stóp poszarpanych
pomarańczowo brunatnych skał. Kąpiący się rozpluskiwali wodę wychodząc w chmurze kryształowych kropli. Patrząc na to wszystko poczuła, że serce na moment
stanęło jej w piersi. Miała wrażenie, że widzi wśród radośnie śmiejących się mężczyzn jego sylwetkę. Osaczyły ją
wspomnienia, które chciała usunąć z pamięci. Po trzynastu latach miłości i oddania, które wykorzystywał, odszedł,
jakby jej w ogóle nie było. Po jego odejściu nic już nie było tak jak dawniej. Było mało prawdopodobne, aby się jeszcze spotkali, aby jak kiedyś padli sobie w objęcia. Ta świadomość sprawiała jej niewyobrażalny ból. Ból, który powodował, że była półprzytomna, a jej oczy stały się szkliste i nieobecne. Poruszała się niczym lunatyk, powoli i ostrożnie, jakby ważyła każdy krok.
Twarz stała się smutna i stężała jak kamień. Gdy kilka godzin później stała przy oknie swojej sypialni wdychając
balsamiczne powietrze słońce zachodziło na drugim brzegu rozpalając wodę falistą czerwienią i znacząc drzewa szkarłatem.
Z zakotwiczonego jachtu rozbrzmiewały dźwięki walca wywołując na jej twarz uśmiech, w którym był smutek, tęsknota, których nie sposób było zauważyć i których nawet czas nie mógł uleczyć.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2011-08-17 Dodano: 2011-08-22 08:51:11

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie