Latarniany Archont

ognik błędny
krąży
łapiąc światła promienie, głodny wiecznie
archont migoczący
unoszony na wietrze

Kwitnie cicho w żelaznej próżni potrzasku
Powstaje powoli w pełni światła i blasku
Zdradza zachowaniem zdezorientowanie.

Proszę, powiedz, czy wybaczysz mi, Panie
Chaotyczne powstanie małego cienia ducha
Demona? Powiedz, bo tylko Ciebie
Usłucham.

Błędny promień do braci swych nigdy nie dołączy
Życia oddech złapie, gdy ostatni z nich skończy
Żywot swój chwały, żywot swój goryczy.
Zerwie się wtedy z tej żelaznej smyczy
I spełni się to, o czym mógł tylko śnić -
Błądząc w ciemnościach w końcu świecić, lśnić.

Hej, promienie! Nie czekajcie
Na Aurorę

Lecz gdy dzień spotka się z dramatu swego
Końcem
Przyjdźcie, znajdźcie go, gdzie świeci
Jego mistyczne słońce.

Wystawione na festiwalu Wszystko Jest Poezją 2005. Życzcie mi powodzenia.

autor

Aurora

Napisany: 2005-09-19 Dodano: 2005-10-03 21:19:00

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie