latawiec
widziałam kiedyś człowieka
bił się z myślami na ławce
a obok czas uciekał
a za nim puszczali latawce
patrzył przed siebie uparcie
nie widział za sobą szczęścia
a śmiech dusił uparcie
a nad nim krążyły nieszczęścia
miał coś w sobie z demona
może życie tak zmienia
kiedy się lata pokona
i dąży do zagubienia
nie było mi żal człowieka
jedynie jego duszy zdradliwej
która jak latawiec uciekła
wykorzystując chwilę
autor
elka.doc
Dodano: 2008-07-23 09:26:57
Ten wiersz przeczytano 530 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Często tak bywa, że człowiek gubi się we własnych
myślach, przygnębienie zbiera wtedy swoje żnniwo.
Wiersz dobrze skonstruowany, posiada proste rymy,
dlatego jest łatwy w odbiorze i czytaniu.
Wyczytuję tu przesłanie, że czasami wystarczy tylko
ruszyć głową by dostrzec... :) Wiersz udany choć
pesymistyczny.
za mało poetyckie ale jak na debiut jest okej ;).