Lato z kapuścianą stołówką...

Podmuch zaspanego wiatru,
kołysał rosę w porannych mgłach.
Leniwe jej welony o barwie lawendy,
snuły się nad łąką i ogrodem,
odcinając się
na tle mglistego błękitu.

Około południa świetliste promienie
skakały wesoło po łanach zbóż,
makach, niebieskich chabrach rosnących
między nimi,
macierzance i polnych kwiatach
na miedzy.

Po drobnych i złocistych
ziarnach kukurydzy,
podobnych do perełek
oprawionych u nasady
w łuskę i zabawną kitkę.

Po żółtym słodko pachnącym łubinie,
pagórku usianym jaskrami.

Porzeczkowych krzakach rosnących
na rozgrzanej ziemi,
tulących przed upałem
ciemniejące pociechy.

Gorące już promienie przesunęły się
po seledynowej, kapuścianej stołówce,
gdzie dorodny szarak czujnie strzygąc
uszami na boki zabierał się konsumpcji.

Błyski słońca zawędrowały wreszcie
tuż nad rzekę, tam w wysokich olszynach
koncertowały ptaki, a woda migotała tysiącami
złotych iskierek.

Przesunęły się po kocu,
na którym oni oboje
siedzieli pod rozłożystą wierzbą.
Dostrzegła wtedy,
kilka złotych błysków
w jego bursztynowych oczach,
a on pogładził opuszkami palców
wierzch jej dłoni,
jakby zachęcając ją do tego samego.

Po chwili poczuła na swoich ustach jego
usta głodne i gorące,
a subtelne pieszczoty spowodowały,
że nie mogła powstrzymać się,
by nie wydać cichego jęku.

Zanurzeni w pełnym słonecznym blasku,
w powietrzu słodkim i gęstym,
niczym miód, stali się jednością.

Wracali spełnieni,
gdy wydłużone cienie
zaczęły kłaść się na kocu,
a kolory dnia traciły blask.

Świetlista,
żółta kula słońca chyliła się
ku zachodowi na ciemniejącym niebie.
cdn.
Tess50

Najwyraźniej na niebie jest wiele gwiazd,
które wytyczają kursy ludzkich wędrówek –
Alan Chrystoffersen.

autor

Tessa50

Napisany: 2020-11-05 Dodano: 2020-12-05 11:04:50

Ten wiersz przeczytano 1147 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie