Ławeczka

Chciałabym opowiedzieć...
Boję się, nie potrafię.
O słońcu, które spaliło.
Pustych miejscach w szafie.

Spokojnym tonem mówić -
bez krzyku. Był we mnie. Jest.
Splatać słowa najciszej,
bez niepotrzebnych łez.

Może ktoś ze mną siądzie
na ławce pod orzechem.
Zechce wysłuchać, zmilczy.
Nie wystraszy śmiechem.

Nie będzie miał mi za złe,
że przeklinam i palę.
Od rad cudownych wstrzyma -
podzieli się żalem.

Ławeczka czeka. Pusta -
niedługo przyjdzie zima.
Czy kiedyś pod orzechem
ktoś rękę potrzyma?

autor

cii_sza

Napisany: 2015-07-11 Dodano: 2015-07-11 17:38:20

Ten wiersz przeczytano 5290 razy

Oddanych głosów: 46

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie