Lawendowe wzgórza

Najbardziej przemówił do mnie obraz maków i zbóż w
słońcu... Witam na Beju.:)

Wciągasz czytelnika każdym słowem, pozwalasz oczom
nacieszyć się pięknem. Już wiem, że będę tutaj
zaglądać:)

Zgadzam się z Bellą Jagódką...Pozdrawiam:)

Zgadzam się z Małgorzatą pięknie malujesz
obrazy.Pozdrawiam.

Razem tam powróćmy, rozmarzyłam się. Bardzo, ale to
bardzo mi się spodobał :)

Życzę abyś odnalazł to miejsce:-) Pięknie malujesz
słowem:-)

zaczynając od tytułu, aż do ostatniego wersu...
pięknie

"serdecznie"

no proszę miło Cię powitać tutaj i razem z Tobą
Romanie zatęsknić za lawendowymi wzgórzami:)
pozdrawiam swerdecznie

piekny wiersz-pozdrawiam

piękny wspomnieniowy ...zobaczyłam te łaki i maki i
smak chleba poczułam moje dzieciństwo ...dzięki za te
wspomnienia :-))))
pozdrawiam

Bardzo refleksyjny jest Twój wiersz myślami powracasz
do czasu dzieciństwa i muszę powiedzieć, że bardzo
obrazowo ukazana jest ta Twoja tęsknota? Dobrze wiemy,
że taki kraj jak Polska jest tylko jeden a Ci, co są
na obczyźnie zawsze tęsknią za tymi obrazami, które są
w tym wierszu tak ładnie ukazane…
Choć tytuł „Lawendowe wzgórza” kojarzą mi się z
Prowansją to ten zapach majeranku jest mocniejszy od
tej lawendy;)
Witam Ciebie miło na Beju…

Pozdrawiam bardzo serdecznie:)

Nikt sam siebie, do końca nie zna. A zatem, byłoby
absurdem mówić, że znamy kogoś. Nieprawdaż? Wiersz, ma
poprawne brzmienie, no i ta lawenda. Pozdrawiam

zawsze jest jakaś granica
co pola lawendowe ma
jak człowiek za chlebem tęski
bo to co się już zasmakowało
smakiem trudno dogodzić
zwłaszacza gdy się ma 100kilometrów w głąb zycia
jak też cofnięcie się do :):)

Bardzo piękny,przepełniony tęsknotą
wiersz.Przeczytałam z rozrzewnieniem,gdyż mam brata w
Szwecji... Pozdrawiam.