Ławka

Gdzie zimny kąt zamarłych kamienic
maluje chmury bladych kurzów.
Widmo wyplute z morza chodników
w szarości starej i głuchej.
Skrzypi z bólu, krwawi ciemną rdzą,
okrywa nagie rany cienkiej emalii.
Jęczą dziurawe deski skute gangreną.
Ich ryte blizny wygryzł czas,
czy ludzi oszczędził?
Oszczędził jak staruszka, pana trzęsień ziemi,
bystrego ojca z włócznią czasu,
mnicha klasztoru cichej samotności,
władcy latających szczurów miasta.
Tylko on zjedzony przez spróchniały ząb czasu
ten wrak, bazgroł rzeczywistości pamięta.
Trawi dzień za dniem,
i mętnym wzrokiem wciąż spogląda
na mogile swych wspomnień…

autor

Widmo

Napisany: 2004-05-10 Dodano: 2004-06-30 22:57:03

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie