LEKCJA ŻYCIA
Nauczyłam się,że czasem życia,
Nie da się naprawić.
Mimo upływu czasu,
Złych wspomnień nie utopisz.
One wciąż są na wierzchu,
Aktualne i czekają aż...
Na samo dno spadniesz.
Prosić o wybaczenie,
Obiecać,że się zmienię?!
To tak jak gdybym była kimś innym,
Żebrząc o odrobinę ciepła i zrozumienia.
Tłumaczy się tylko winny,który próbuje,
Uciec od własnego sumienia.
Kocham-choć rozum zabrania miłości,
Nienawidzę-siebie,z przeszłości.
Uwielbiam-patrzeć i napawać się,
Jego cudownym widokiem.
Żałuję-za późno pojęłam,
Jak to jest,być normalnym człowiekiem.
autor
spandrx
Dodano: 2007-12-01 11:18:51
Ten wiersz przeczytano 509 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Za lekcje życia płacimy wysokie czesne*...ale
pocieszające jest to,że wyciągamy wnioski z tych
lekcji,by być mądrzejszym i ostrożniejszym w
przyszłości.
Twój wiersz jak krzyk miłości niespełnionej, jak
bolesna zadra w sercu, żwir w powiekach, potrzebujesz
czułości i zrozumienia innej osoby. Zacznij pisać
wiersze, i ukryj w nich nadzieję.