Lęki

Jestem, pragnę i oddycham,
Żyję, tęsknię i usycham.
Swoje lęki egzageruję,
Moja dusza przez to choruje.
Ogromna niepewność mnie pochłania,
Głowa mi pęka od rozpamiętywania.
Czego się obawiam, czego się boję,
Wszakże to tylko myśli moje.
Więcej odwagi, jestem w potrzebie,
Trwoga wadzi w zdobywaniu Ciebie.
Wiem, nie uniknę trudnej polemiki,
Byłem narwany, byłem nadto dziki.
Poznałem prawdę o swoich lękach,
Widzę nadzieję w Twoich rękach.

autor

Wolnywniewoli

Napisany: 2006-01-06 Dodano: 2006-11-30 00:00:39

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie