Leki na przeszłość

Tak im przyjemnie mówić, że mówią wieki
I krzyków nie słyszeć zgojonych ran
Tak im przyjemnie udawać
Że na Warszawie skończył się kraj
Na Krakowie apokalipsa

Chóry bławatów, i koniczyny kwiat
Odszedł na z górą już 10 lat
Czas pognał w przód
Nadgonić stracony czas
Sam został pomnik
Została pustka w pamięci mas

I tylko jastrząb niesie legendy
Skrwawione mięso w skrzywionym dziobie
Chciałby opowiedzieć parę historii
Chce je wykrzyczeć do ucha tobie
I nikomu więcej

Skrzypi gałąź na wietrze, targana strachem
Kopią trupy swój grób, i dziecina kopie
Przepij pigułkę, zapomnisz o strachu
Lek na przeszłość zamknęli w syropie

Kwili dziecina, co żyć nie przestała
Gdy wiatr przewiódł się stróżką przez dziurę w głowie
Słyszałeś śmierć kiedyś? Widziałeś maki?
Tak samo tu czerwone, jak tam
On tę historię powiedzieć chce tobie
Nie ważne, czyś gotów, czy masz pojęcie
W głosie jastrzębim tkwi wniebowzięcie

Chociaż nie twoje, zdejmij słuchawki
Wiatr chce w cię wdać swój trupi jad
Swąd spalenizny, niewinność krzyża

Gdzieś z lasu, z jakiegoś zadupia
Czy to już nie świat, którego nie wychodnikowali po wojnie?
Czy to nie tragedia, która tkwi w lesie
Nie w muzeum powstania
Czy to nie pamięć, której broni racji bytu chór duszpasterzy
Droga w łan zboża
Czy to niewiara, gdy w głos przeszłości
Nie wierzy dziecina boża
Czy to historia niewarta słów
Czy to niemożność słyszenia głosów
Czy to tylko moja obsesja

autor

Vidar

Napisany: 2010-12-28 Dodano: 2011-01-04 17:09:13

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie