Lekko Słodki Dzieńzmrok

Z ukłonami dla Alberta Hofmanna

Owalnie białe płatki złego śniegu
Rozlały się w taflę z poduszek
Śmiech wsiąka w podłogę z drewnianego ściegu
Benzyną go później wykruszę
Fioletowe łzy wirują nad głową
Motyle, z dzwonkami u szyi
Dwudziestym czwartym słońcem lśnią fazowo
Bo Księżyc się znowu pomylił
Stukot ? spod ziemi, spod nieba
To krzesło krzyczy o Tobie
Przez oczko do środka spoziera
Pies z melonikiem na głowie
Lodowate atomy rozpieszczają skórę
Lawa podpełza pod dywan
Dziesięć legionów skośnookich mrówek
Wolno powietrze zakrywa
Chleb i ogórek śledzą w zapatrzeniu
Taniec świetlików i muszek
Dźwięcznie pachnący kot nie wiedzieć czemu
Zapadł się w taflę z poduszek
Ręka bezwładnie zwisa nad wiaduktem
W dole rozciąga się rzeka
Ze szklanki zbitej amidowym smutkiem
Czas bezpłciowo ucieka
Wszechświat tak blisko wcale nie zachwyca
Pustka zbyt wiele chce nie mieć
Na dachu siedzę i drogę wytyczam
Do siebie, ze złotych ziarenek
Z niechęcią leniwie nadlatuje pokój
Kończy się zła podróż śmiechu
W zachodzie Lekko Słodkiego Dzieńzmroku
Nabieram wstępnego oddechu

autor

niebieskasalamandra

Dodano: 2012-03-17 18:08:12

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie