Letnia nawałnica część jedenasta

Dmuchnęło chłodem nadciągającej burzy,
choć wokół unosiło się ciężkie połyskliwe powietrze.
Zrobiło się ciemno, czarne niebo przecięła błyskawica.
Drzewa rozkołysały się poruszane gwałtownym
podmuchem powietrza.

Po niebie szybko przelatywały strzępy obłoków,
błyskało co chwilę, gdzieś w pobliżu uderzył piorun.
Niedługo potem zaczęły spadać kulki lodu,
wysysając światło dnia. Po nich lunął
rzęsisty deszcz.

Zdegustowane krowy na pobliskiej łące,
zbiły się w grupkę pod drzewami.
Krople deszczu, wisiały im w uszach
niczym klejnoty.

Ona szybko schroniła się w pomieszczeniu,
gdzie było pełno owiec o wełnie w kolorze białoszarej.
Niektóre leżały z młodymi skulonymi sennie,
inne pokładały się, by po chwili przeżuwać siano.
Gdy ostatnie krople ulewy przestały spadać
na ziemię, nieśmiało wyjrzało słońce.
Drzewa i wysokie trawy ociekały wodą,
a droga lśniła niczym potok.

Wiatr poruszając mokrymi liśćmi
przepuszczał promyki słońca, w których widać było
cieniutkie nitki przelatujących kropelek.

Ze smutkiem przechodziła obok łanów pszenicy,
wyległej i zdeptanej ulewą i porywistym wiatrem.
Widziała łąkę rozlaną świeżym oddechem rzeki.
Powietrze po burzy pachniało czystością
i wilgotną trawą. Wracała do domu.
Tessa50

Nie przestawaj rzucać ziarna
aż ubogacisz każdy zakątek ziemi.
- Autor nieznany

autor

Tessa50

Napisany: 2020-08-26 Dodano: 2020-09-26 15:47:29

Ten wiersz przeczytano 1007 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie