Liść na wietrze
pomiędzy ziemią a niebem
wzlatam w powietrze
czując się w wielkiej potrzebie
ja - liść na wietrze
jeśli mnie ktoś nie podniesie
spod drzew jesienią
zszarzeję z każdym oddechem
jałowszą ziemią
lecz jeśli ktoś mnie podniesie
i w książce zasuszy
nigdy mnie słońca promień
ni wiatr nie poruszy
nie ujrzę komet warkoczy
nad gałęziami
i spopieleją mi oczy
w szary aksamit
zaschnę martwym odbiciem
jesieni kolorów
a obok przepłynie życie
rzeką wieczorów
więc lecę, na wszystkie strony
targany wiatrem
starając się nie spaść na ziemię
przed czasem
autor
antanika
Dodano: 2008-06-13 09:12:28
Ten wiersz przeczytano 645 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Piękny wiersz. Skłania do refleksji. Ciekawa sytuacja
liryczna przedstawiona w wierszu. Wiersz rytmiczny i
lekki. Dokładne opisy sprawiają,że wiersz działa na
wyobraźnię odbiorcy.
Nie znam cie poeto , nie wiem kim jesteś, ale widzę ze
piszesz bardzo ładne wiersze. To jest prawdziwy
wiersz, nie gadanina. Treść jest osobistym
przemyśleniem nad podmiotem wiersza. Zostawiam duży
plus.