List

W pierwszych słowach tego listu pozdrowienia ślę Boskości,
nie w pokorze i nie z pychą, z resztką człeczej swej godności,
tyle pytań miałam zadać, tyle żali wylać gniewnych,
tyle smutku z duszy zrzucić, spojrzeń w oczy siebie pewnych,
tyle buntu u stóp złożyć co cierpienie wciąż ukrywa,
lecz zbyt wiele tego we mnie by wyrazić mogła mowa.
Sensu brak jest w monologu, sama z sobą nie chcę sporów,
nie rozumiem Twych wyroków, ani całych tych splendorów,
czasem w pustce zagubiona, czekam na draśnięcie zewem,
bądź w jałowość uzbrojona na rażenie świętym gniewem,
taka dziwna gra to życie, mam to za czym nie goniłam,
na ołtarzach przeciwności krwawe znicze zapaliłam.
Piszę list ten abyś wiedział, że istnieję gdzieś tam w dole,
może dojrzysz tam przelotem blade dłonie na tym stole,
może spojrzysz nieco baczniej na tych co jak ja wciąż trwają,
co się gubią i znajdują, z losem w kości starte grają,
wściekle w chmury nie raz krzyczą by upadek załagodzić,
osuwając na kraj życia muszą z sobą się pogodzić.
I PS dopiszę jeszcze, nie brak we mnie wiary w cuda,
wszystko jakiś sens tam ma, dzisiaj dla mnie to ułuda,
zanim do snu się ułożę i porzucę wszelkie troski,
pozdrowienia ślę z padoła, śpij spokojnie Panie Boski.

autor

smutne oczy

Napisany: 2015-11-06 Dodano: 2015-11-06 23:53:32

Ten wiersz przeczytano 669 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie