Listopadowy dzień, czas...

... w ciszy przeszłość spoczywa...tylko od nas zależy, co z niej ocalimy i o czym będziemy pamiętać...

.
...'są dni pełne radości, szczęścia i uniesień...ale są też inne - pełne zadumy i refleksji. I taki jest 1 lstopada, kiedy to idziemy na cmentarze, zapalamy znicze, wspominamy, tęsknimy...i odchodzimy.


W listopadowy dzień na grobach znicze znów zapalam,
stoję w zadumie, pochylam głowę nad tymi co tam leżą.
Nie ma ich, odeszli kiedyś, tęsknocie nie pozwalam
smutku ukoić, wskrzeszam duchy...one do niebios należą.

Odeszli dawno, a może wczoraj, czasami bez pożegnania.
W wspomnieniach twarze już rozmyte, w pamięci nadal żywi!
Odświeżam myśli w blasku znicza, według swego uznania,
przybliżam obraz do ram zadumy...oni tak wszyscy cierpliwi.

Na czas nam dany, życie bez przodków nic nie znaczy.
Chce się przytulić, pożalić trochę. Już nie...nie na jawie.
A oni ciągle żyją w nas i w myślach, w płaczu i rozpaczy,
w zasięgu wzroku, albo bliżej...na wyciągnięcie dłoni prawie.

Wspominam bliskich, co stóp odciski na ziemi zostawiali,
kreślili drogi nie zawsze proste...a ścieżki życiem im orano.
Granice fikcji zacierali, walczyli i kochali. Wiarą budowali
przyszłość niezłomnie dla innych...a krwi im nie żałowano!

Oni uczyli, jak dorastać, poprawiać kursy w połowie drogi,
zdobywać sławę i karierę, poznawać prawdę, kłody omijać.
Darem ojcostwa obdzielali, matki sercem kołysały...a los ubogi!
Umieli wroga wyczuć...i jak do portu w burzę dobijać.

Dali miejsca innym, według praw natury. Niech spoczywają!
Cóż po nich zostało? Fotografie w albumach zniszczonych,
wiążących pamięć z nadzieją, że zmarli w niebiosach czekają.
Niech im wieją dobre wiatry...i godny osąd potomnych.

Disiaj są dumą i spełnieniem, testamentem i sumieniem,
naszą ciszą i cierpieniem, oczekiwaniem dnia przyszłego.
Przyczyną smutku, łez, tęsknoty, a także przebaczeniem,
myślą wędrującą w zaświaty...z wartością kresu czekanego.

Z upływem czasu są łącznikiem przeszłości z przyszłością,
ciągle duchowo z nami, strudzeni bardzo, choć nie święci.
W swój czas do niebios się przenieśli, ciesząc wiecznością.
Niech pozostaną w sercach...i w genach naszych i pamięci.

Dzisiaj każdy przodek nasz, co dał do życia nić z imienia,
dziadkowie, rodzice, rodzeństwo, kuzyni i wujków plejada,
w ten smutny jesienny dzień niechaj dozna wspomnienia,
i w myślach i w duszy. Pielęgnujmy pamięć...tak nam wypada!


"Kochajmy bliskich, bo tak szybko odchodzą"

Święto Zmarłych, dzień zadumy, który zmusza ludzi do wspomnień, tych najbliższych, przyjaciół, znajomych, których już nie ma z nami. Przypominamy sobie piękne chwile z dzieciństwa, młodości, wspólne rozmowy, kiedy wszystko wydawało się takie proste i jednoznaczne.

Dziękujmy Bogu, że mamy kogo wspominać... komu zapalać świeczkę i kłaść na grobie chryzantemy.

autor

Halina53

Napisany: 2016-10-29 Dodano: 2016-10-29 08:52:55

Ten wiersz przeczytano 1981 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie