Z listów do Pana Boga

Moje ciało – skóra, mięśnie, kości,
Gorąca, czerwona krew.
Moja dusza – skrawek miłości.
Słowa jak kule raniące serce.
To śmieszne, takie sito, a jak bardzo chce bić!
Tyle myśli przelatujących przez głowę, niczym ekspres.
I cóż z tego skoro ciągle tkwię w tym samym miejscu.
Zszywam swoje cierpniecie by dało mi obraz tego, kim jestem.
Jestem jak wampir ... za dnia ukrywam się w domu na Wzgórzu Straconych,
A nocą snuję się ulicami miast…
Samotność trawi mnie jak ogień,
A lęk przed przyszłością paraliżuje.
Niewiarygodne… jak niewiele brakuje, by przerwać cienką nić życia,
Dlaczego mi nie odpowiadasz, dlaczego zawsze milczysz?
Czy naprawdę nie jestem godna twojej uwagi?
Świat jest moją trucizną,
I ja sama sobie staję się katem.
Uratuj mnie nim będzie za późno,
Uratuj, proszę …

autor

zoe

Napisany: 2004-11-29 Dodano: 2005-01-29 10:40:32

Ten wiersz przeczytano 389 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie