Litania
Ziemio
Matko moja
od najmłodszych kwiatów
po najstarsze drzewa
niechaj Cię Pan z góry wynagrodzi
Demeter
najsłodszą
bowiem z Twoich dłoni
i serca kwiecistego
możemy
przed Niebem
klęczeć
Ziemio
Matko mej radości
i Twego bólu
wybacz mi
nie pokochany owoc
Twoich namiętności
i powiedz drzewom
że ich bracia
niegdyś przeklęci
dziś z prochu powstaną
Ziemio
Matko Poległych
i ja nie zapomnę
by przy Tobie
za Ciebie
i z Tobą
umierać
gdy nadejdzie czas
niepokonanych
fałszywych
bogów
dłoń przy dłoni
ramię przy ramieniu
Syn przy Matce
by wnuki Twoje
szlamu obcości
nie musiały
nosić
Ziemio
Matko Mędrców
i Umysłów Oświecenia
gdy odejdę
Ty pamiętaj
że ja nie zapomnę
ale sławić będę
każdy kwiat Twój
drzewo
sarnę
a Ty
na swym matczynym łonie
chowaj synów
moich
i Twoich
proszę...
Komentarze (2)
Wzruszający wiersz... pełen pięknych metafor. Bardzo
mi się podoba i zostawiam swój głos. Pozdrawiam
ciepło, Emi...
"że ja nie zapomnę /ale sławić będę"...niezwykle
melancholijny wiersz. Patriotyzm jak z pokolenia
1921roku. Łapie za serce...przynajmniej mnie