litość zasnęła

Starając się uciec od nieczystego,
kąpiąc się w czyściejszym,
biorąc metr słowa wieczystego,
zmieszać z tym dzisiejszym.

Waląc głową w mur z powietrzny,
nieistniejącym słuchem,
wzrokiem lekkim niczym wietrzny,
spowolnionym ruchem.

Dogonię myśli od Boga rozsypane,
trują się brukiem,
nie usłyszałam, teraz są upaprane,
pisane małym drukiem.

Niezdecydowana podnoszę i czytam,
jesteś z inności,
nikogo o zdanie już nie pytam,
brak mi litości.

Bawić się w morzu z kamieni,
kusić węża atrapą,
nic w życiu się nie zmieni,
a mi oczy wydrapią.

Zbieram kasztany lepiąc z nich jakąś postać,
teraz ją postawiłam,
nie płacze, krzyczy jest mną, chce zostać...
nie żyje-bo ją zabiłam.

...i dalej będę szczęściem w nieszczęściu

autor

darkpark

Napisany: 2012-10-17 Dodano: 2012-10-17 18:19:06

Ten wiersz przeczytano 607 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie