Lodowaci
Wciąż ciszej i ciszej bije moje serce
Już się nie skarży na samotne nuty
Zaszeleści czasem jak wiosenne
świerszcze
By w pustce ciemności dodać mi otuchy
W ogrodach pamięci sadzę nowe kwiaty
Czas zmieni je kiedyś w książkowe
zakładki
Zabiorą je z sobą inni lodowaci
Z zachwytem odkrywając życia odcień rzadki
Wciąż ciszej i ciszej bije moje serce
Przepełnione strachem rozerwanej nocy
Otulone płaszczem westchnień i udręczeń
Umysłu co wolno w nie zwątpienie sączy
Zaimkowe sądy nad poznanym światem
Nigdy już prawdy w sobie nie odkryją
Naznaczą wszystko czernią lub szkarłatem
A me wątpliwości w sumieniu ukryją
15.08.2010
Komentarze (4)
witaj, Dobrze napisany, mądry, życiowy wiersz.
pozdrawiam.
Bardzo mądre treści wiersz niesie, cztery ostatnie
wersy najważniejsze. I tak już jest w tym zakręconym
świecie.
Smutny wiersz. Ale po mimo tego czyta się przyjemnie.
Przedstawiłaś samo życie. Pozdrawiam:)
Witaj:) wyjątkowo piękny wiersz chociaż smutek ogarnął
duszę,bo w takich chwilach myśli nie pragną ale rodzą
pytania i czekają na światło W cieniu jest ono także i
dopóki jesteśmy nie można pozwolić na zimno Dobra
poezja żywa Pozdrawiam serdecznie:)