Los

Spokojnie, to tchnienie!
I nic się nie stło...:(
Może to wiary we mnie za mało?
Lub pragnienie za wielkie...

Lecz, nie mi oceniać się zdało.
Choćbym zebrał wszystkie mądrości, tego świata
Losu nie odczytam i zrozumieć nie zdołam...

Nie! - To nie znaczy że się poddałem.
Pogodzić się tylko z nim nie chcę!
Nie logiczne to?
Czy rozum za mały?
Jestem jak pies na łańcuchu zgłodniały.
Widzący, lecz tak mały...

Do losu te słowa , ta prośba ma cała.
Niech przejrzy na oczy, dusz w tym stanie
Uwięził okopy.

Nęci ich tylko tchnieniem fałszywym.
By potem, śmiać się uśmiechem zlośliwym.

autor

Niewiadomy

Dodano: 2012-04-02 12:34:57

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie