Ludzie lalki

Z jednej strony modlitwy, różańce,
no a z drugiej od życia kuksztańce,
do czasu aż niebo się zlituje,
dużo lepszą przyszłość przygotuje.

A w najgorszym razie wieczne bezbolesne
odpoczywanie. Samo życie. Fajny, smutny wiersz.
Pozdrawiam. Miłego wieczoru :)

Bardzo smutny wiersz.Starosc to czekanie na śmierć.
Straszna prawda,której przez długi czas nie
dopuszczamy do siebie.Ale dopadnie nas i zabierze
wszystko, nie dając nawet nadziei.Pozdrawiam.

No to mnie zaskoczyłeś. Ja oczywiście wiem, z czym
kojarzą się Krychnowice.
brak mi słów. :):)

Wiersz ma bardzo smutny przekaz... Pozdrawiam
serdecznie +++

Smutny w wymowie...
Pozdrawiam

Oto życie w domach starców, popularnie zwanych, a tak
ładnie wszędzie reklamowanych - uśmiechnięte staruszki
w kapeluszach i koralach, dziadkowie pod muszką, a
wszystko tylko do kamery.

Ciekawy wiersz, kojarzy mi się z DPS - em też mam o
tym przybytku wiersz, albo z jakimś wariatkowem, no
cóż
czasem gdy ktoś jest już bardzo stary i chory, to
faktycznie śmierć może być wybawieniem.
Dobranoc, życzę dalszej Weny i
własnych pomysłów na wiersze.
Ja już stąd spadam, ale wiersze jeszcze zostawiam,
niestety sporo osób widzę, że tematykę moich wierszy
często w swoich wykorzystuje, a to nie jest ładne, no
chyba, że to czysty przypadek, choć dziwnym trafem
jest ich sporo, jakby jakaś akcja bejowa...

Dramatyczny, poruszający wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

Mocny i dramatyczny wiersz
poruszyłeś bardzo.
Pozdrawiam serdecznie Tomaszu :)

smutny życiowy przekaz....
pozdrawiam;-)

Smutny, przejmujący, bardzo życiowy wiersz.

Wiersz, jakże życiowy... Myślę, że każdy z nas stoi w
tej kolejce - i to już od dnia, kiedy się narodził,
ale nie chciałabym się znaleźć w tym konkretnym
miejscu. Pozdrawiam, Tomaszu :) B.G.

Pozdrawiam...

Obrazowo.
Pozdrawiam:)

Zastanawia mnie, czy w opisanej sytuacji można poddać
się uogólnieniu? Mam na myśli "ludzi lalki". W wierszu
mowa jest o pewnym stanie "otępienia", rozumiem u
ludzi schorowanych, wyczerpanych, strwożonych
perspektywą zbliżającej się śmierci. Jednak, nie
podważając poczynionej przez peela obserwacji,
powinniśmy chyba założyć, że opisany stan nie dotyczy
bez wyjątku wszystkich? Chodzi o to, że nie wszyscy
ludzie panicznie boją się śmierci, niektórzy, wiemy z
autopsji są z nią na tyle pogodzeni, że nawet ze
spokojem jej wyczekują. Taka refleksja mnie naszła. Z
drugiej strony, szanowny Autorze, zawarłeś w utworze
scenę odejścia jako bezsprzecznego momentu ulgi:
"Bóg mnie wreszcie woła". Trochę jakby w kolejce przed
gabinetem lekarskim "wywołano moje nazwisko".
Mam też świadomość, że miejsce, o jakim mowa (w
domyśle szpital psychiatryczny) stanowi kluczowy punkt
odniesienia dla rozważań. Miejsce w którym "śmierć" za
"nadzieję" się przebiera.
Bardzo dużo treści, jest nad czym się zastanawiać.

Serdecznie pozdrawiam. Lidia