Ludzie prości...
To jest mój ostatni wiersz jaki do tej pory napisałam... Będę dodawała wiersze od końca...
Ludzie prości, egoiści,
żyjący wśród zła i nienawiści,
pełni do siebie zawiści.
Nie mają czasu dla siebie,
to życie na ziemi, nie w niebie.
Ludzie prości, egoiści,
spragnieni życia materialiści.
Myślą tylko o sobie,
tylko sława i pieniądze im w głowie.
To samoluby!- każdy im to powie.
Kim są? Dokąd zmierzają?
Wciąż gdzieś się spieszą, szczęścia
szukają.
W nic już nie wierzą,
granic nie znają,
swojego miejsca nadal nie mają.
Proste równanie, ludzie to egoiści.
Wszędzie obłuda i góry zawiści.
Pieniądze stają się największą
wartością,
ludzie nienawiść mylą z miłością.
Dawni przyjaciele wrogami stają się-
dlaczego tak stało się?
Milion pytań tkwi w mej głowie,
lecz nikt mi na nie już nie odpowie.
Każdy żyje w swoim świecie,
lecz już nie pięknym, a chorym świecie.
Proszę o ocenienie tego wiersza :) Z góry dziękuję :)
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.