Ludzkie dusze...

Warto wartości wiernie wartościować, nie warto wartością pomników budować, bo zmienne są jak dziewczyny, które nas rzuciły...

Ludzkie dusze, niczym kwiaty kołyszą się na wietrze,
a stary dobry czas, gra tę samą melodie,
czuje ich ciepło, są uśmiechnięte, nie czują bólu...
Tylko ja, samotny na wzgórzu, które sam sobie wybudowałem,
widzę twarze, kiedyś bym je rozpoznał...
Cóż, lęk robi swoje, tak jak robi swoje strach,
w głowie został tylko gorzki smak tamtych dni.
Nie widzisz cierpienia, nigdy go nie widziałeś,
zasłaniał Ci je czubek własnego nosa,
nie mów mi o litości, bo i tak skończysz tak samo:
rośnie gdzieś i dla Ciebie drzewo,
jest i dla Ciebie drwal, który je zetnie,
znajdzie się stolarz który zrobi skrzynie,
i ksiądz, który pokropi Cię wodą,
nie poczujesz tego, ale inni poczują, szkoda, że tylko na chwilę...
Nie szukaj wyjaśnienia bo głupi ten kto myśli, że znajdzie odpowiedzi na swe pytania,
rodzisz się głupcem i tak umrzesz, dlatego czy warto stąpać po tej ziemi,
wiedząc, że staniesz się jej częścią?
Warto, bo chodź czas swoje zrobi, chodź zapomną o Tobie,
to idąc potkną się na twoim trudzie, a twoje poświęcenie nie da im zasnąć w nocy...

autor

JJ

Dodano: 2007-07-09 00:40:27

Ten wiersz przeczytano 844 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie