Ludzkie sztućce.
Tym wierszem chcę pokazać to, że ludzie są obojętni na los innego, obcego człowieka. Sztućce są tu czystą metaforą, jak się zapewne domyślacie. Pozdrawiam. ;)
Srebrnej łyżki cichy brzdęk,
innych sztućców zduszony jęk.
A jedzenia wciąż brak, pusta miska
i człowieka wrak.
Uciekaj daleko przyjacielu,
nie pogrążaj swych wspaniałych celów,
które wyznaczyłeś sobie sam.
Patrząc na to radość w sercu mam.
Ale na mnie, na mnie już za późno.
Ze sztućcami tu zostanę sam.
Samotnością otulę się po szyję,
wśród obcych ludzi, zaszyję się tam.
Komentarze (2)
Nie masz racji, nie wszyscy ludzie są obojętni na
samotność czy cierpienie innych.Jest wiele ludzi
którzy pomagają z serca innym.Pozdrawiam serdecznie.
Ostatnia zwrotka mnie urzekła.
Pozdrawiam