Ludzkie życie to pył...

Gdy odejdziesz ma miła
porzucisz serce swoje
pamiętaj żeś była
żeś miała i serce moje

A ja jak pył na wietrze
porwany przez miłość
opadne na zieme
i poznam ludzką złość

Nadeszła zima chłodna
przyniosła mi strach
lecz tego co miałem
nie znajdę we łzach

Bo tylko ty mi ciepłem byłaś
ty chronilaś mnie od zła
lecz odeszłaś i straciłaś
więc sama będziesz szła!


A ja jak ten pył na wietrze
porwany przez głupotę
rozpłynę się we łzach
do życia stracę ochotę
a grob to będzie mój świata dach

autor

onething

Napisany: 2004-01-03 Dodano: 2006-11-20 17:51:32

Ten wiersz przeczytano 734 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie