Lustro zmian...

Z wielką niewiarą spoglądam w lustro.
Widok sprawia, że jest mi przykro.
Widzę osobę, bez mojej twarzy.
Czas obdarzył mnie wyglądem mamy..
Twarz naznaczona doświadczeń rysami.
Wyblakłymi, smutnymi oczami.
Cera utraciła barwę i sprężystość.
Niestety, taka jest rzeczywistość.
Mentorstwa dodaje oszroniona głowa.
Jedynie uśmiech, to twarzy ozdoba.
On odgania złe spojrzenia ludzi,
których obecność sympatii nie budzi.
W sercu i myślach młoda osoba została.
Przeszłości pamięć - też się nie poddała.
Radością życia są dobre wspomnienia,
realizowane młodzieńcze marzenia.

autor

@Krystek

Napisany: 2017-12-12 Dodano: 2017-12-12 11:22:02

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie