Mała encyklopedia... 12

Mała encyklopedia drobnych form poetyckich



Sestyna liryczna

Wiersz prowansalskich trubadurów. Składa się z sześciu strof sześciowersowych i jednej trzywersowej. W strofach sestyny nie ma rymów. Kunszt wiersza polega na tym, że każdy wers jest zakończony na jeden z sześciu wybranych wcześniej wyrazów, które powtarzają się w określonej kolejności. I tak, jeśli wyrazy kończące wersy oznaczymy kolejnymi literami alfabetu struktura wiersza wygląda jak niżej:

1. zwrotka: ABCDEF
2. zwrotka: FAEBDC
3. zwrotka: CFDABE
4. zwrotka: ECBFAD
5. zwrotka: DEACFB
6. zwrotka: BDFECA
7. zwrotka: bAdFeC

Przy czym w ostatniej zwrotce małe litery oznaczają słowa umieszczone nie na końcu wersu, a przed średniówką.



Tak mało rzeczy naprawdę pragniemy.
(Nie świecidełek, lecz tego, co ważne),
A gdy nam sięgnąć los po to pozwoli
Bywa, że rękę cofamy ze strachem;
Bo szczęście ludzkie to nie jest zbyt wiele,
Lecz by je zdobyć potrzebna odwaga.

Bo i w miłości potrzebna odwaga,
Gdy grożą drwiny tej, której pragniemy.
Kto strach odrzucił, może zyskać wiele,
A stracić? - Same rzeczy mało ważne:
Być ośmieszonym... Kto przegra ze strachem,
Ten szczęściu siebie opuścić pozwoli.

A gdy ciekawą przygodę pozwoli
Los nam napotkać, to wtedy odwaga
Zmierzyć się musi z – przed nieznanym – strachem.
Hazard pomoże zdobyć, co pragniemy.
Ażeby posiąść to, co dla nas ważne
Nieraz na kartę trzeba stawiać wiele.

Kto ryzykuje – może stracić wiele.
Być może wygrać jemu los pozwoli,
Ale naprawdę dążenie jest ważne
I nawet jeśli daremna odwaga,
Jeśli umyka nam, czego pragniemy,
To szczęście daje wygrana ze strachem.

Bo godne wzgardy jest życie ze strachem,
Chociaż w ten sposób żyje ludzi wiele,
To mieć szacunek do siebie pragniemy,
A wstyd nam na to nigdy nie pozwoli...
Więc po to także potrzebna odwaga,
Byś siebie cenił. To też w życiu ważne.

Nikt nie osiągnie tego, co dlań ważne,
Jeśli przeszkody omija ze strachem,
Lecz jeśli w ludzkich sercach jest odwaga,
Nawet przegrani, gdy utracą wiele,
Los ich nie przygnie i w końcu pozwoli
Zdobyć szacunek. A to, co pragniemy

Nie będzie ważne, bo także pragniemy
Wygrać ze strachem, spełnić się... Odwaga
Daje nam wiele: Żyć godnie pozwoli.




Onamudaje

Ostatnio parokrotnie pojawiły się na beju. Więc nie trzeba na ich temat się zbyt wiele rozpisywać. Pierwszy onamudaj napisał (sam o tym nie wiedząc) Mickiewicz. To druga strofa „Świtezianki”:

Ona mu z kosza daje maliny,
A on jej kwiatki do wianka.
Pewnie kochankiem jest tej dziewczyny,
Pewnie to jego kochanka.

A więc widać: strofa stanisławowska. Jedna! Rozpoczyna się od słów: „Ona mu z kosza daje”, albo częściej (żeby załatwić obowiązek przed średniówką) „Ona mu daje”, a później – pełna dowolność.

Ona mu daje swe przyzwolenie,
Choć on się o nie nie pyta.
Ona nalega, on mówi, że nie...
(Ona to Wurst jest Conchita.)

Ona mu daje rękę i cnotę
On bierze cnotę – to jasne,
Ale na rękę stracił ochotę,
Bo przecież ręce ma własne.

Ona mu daje mnóstwo rad cennych
Nie dając dojść mu do słowa.
A on nie słucha. Przysypia senny...
Niech sobie gada teściowa.

Ona mu daje cudowne spanie,
No a on kazał ją obić.
Większej radości swej otomanie
Z pewnością nie umiał zrobić.

Ona mu daje głos na wyborach,
On jej podatki podnosi.
Gdy na łajdaka głos oddać skora,
To sama o to się prosi.

autor

jastrz

Napisany: 2017-09-25 Dodano: 2020-10-01 00:05:53

Ten wiersz przeczytano 706 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie