Mamusia

Każdy dzień witam nieśmiałą nadzieją
Z uśmiechem wstaję, nowy świt witając
I opuszczam pokój w słodkim zapomnieniu
Jakimś dziwnym trafem nic nie pamiętając

Uleci gdzieś gorycz, wszelkie smutki, żale
Zatoną złe myśli w ciepłym morzu snów
Zapomnę te setki wcześniejszych poranków
Zapomnę, by dziś znowu poczuć ból twych słów

Bo zaraz na progu witasz mnie wyrzutem
Krzycząc wściekle, wokół siebie jadem tryskasz
I gaśnie wnet uśmiech, znika gdzieś nadzieja
Umiera wszelka radość, gdy gromami ciskasz

I coś we mnie pęka, coś się nagle zmienia
Zaciskam już zęby, by usłyszeć siebie
By słuchać, jak jad niszczę jadem
By wiedzieć, że raz jeszcze zraniłyśmy siebie

Płacz siłą wstrzymując, by nie wyjść na słabą
W głębi duszy krzycząc głośniej, niż ty słyszysz
Potem z suchym wzrokiem siadam w autobusie
Raz jeszcze chcąc zrozumieć, czemu furią dyszysz?

Czy radość ci sprawia ciągły krzyk i złości?
Czy lubisz po prostu widzieć me cierpienie?
Czy też ślepa jesteś, głupia w swej podłości,
Którą celebrując, niszczysz me sumienie?

autor

sol89

Napisany: 2009-11-22 Dodano: 2009-11-22 16:18:37

Ten wiersz przeczytano 1779 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie