Manifest Grzesia

Jak już kochać hipokryzję,
Małomiasteczkową wizję,
To już robić to porządnie,
Oficjalnie nie pokątnie.

Gdy lud patrzy i podziwia,
Moją siłę i bogactwo,
Moje życie tak porządne,
Moje lico takie skromne,
Jestem prawie wniebowzięty,
Czuję się jak prorok wzięty.

Tak się przekonałem srodze,
O wyższości w swej osobie,
Tylko kontakt z realiami,
Mija mnie jakoś bokami.

Tatuś kupił mi mniemanie,
I wiem teraz co jest grane,
Moja siła tkwi w mądrości,
Którą wszyscy we mnie znają,
Gdy wypłatę wypłacają.

A gdy tylko mam natchnienie,
Jadę sobie na wytchnienie,
Hej daleko by nikt nie znał,
jaki wielki ze mnie bęcwał.

O złośliwość moja zwykła,
jest dziś chyba zbyt wybitna,
To pozwala mi czasami,
nie częstować się myślami.
Rzeczywistość jest po trosze,
Taka jak w tych strofach wnoszę,
Tylko przerażona bywam,
jak tak komuś głowę zmywam.

autor

iwona721226

Napisany: 2017-02-26 Dodano: 2017-02-26 00:12:08

Ten wiersz przeczytano 694 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Satyra Klimat Wesoły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie