Manifestacja rosnącego Upadku

Rozdarcie między tym, co poprawne, a tym, co pożądane,
między tym co pożądane, a tym – co urojone,
(bo co człowiek wie? Co czuje? człowiek czy Człowiek?)
żal i towarzyszące mu chore podniecenie,
wzniosłość chwili, sztuczny patos, kontemplacja ciężkości w sercu, silnych uczuć, chęć ich wyrażenia, wykrzyczenia, wypłakania w twarz
komuś, kto zrozumie, komu zależy, kto wie, kto słucha, kto będzie również
krzyczał, by z tego przeraźliwie głośnego, ohydnego fałszu wydobyć choć jedną dobrą nutę, nutę niefałszywą, nikłą i słabą,
ale
usprawiedliwiającą.
Choć jedną. Tak upragnioną.

W tym krzyku.

Szał.

Cisza.

Niemy krzyk w ciszy, ekstaza w niemym cierpieniu.
W niemym cierpieniu ulga, sens istnienia, wyrażenie siebie, błoga nagość myśli, łamanie tego, co przyjęte jako dobre, czyste, naginanie zasad, przekroczenie granic myślą, z pozoru tak niewinnie, jednak prawdziwie i nieodwołalnie. W niemym krzyku wyplucie tego, co gnije w środku, oczyszczenie w rosnącym zepsuciu.

Gorzki pocałunek, jakże słodki.
Obojętny dotyk, ożywiający każdą komórkę ciała.
Chłodna myśl kołacząca w rozpalonym umyśle.

Poznanie rozpiętości uczuć, ich palety, gam barw, odcieni, które koją ciekawość, a kaleczą serce. Urojenie staje się prawdą, prawda urojeniem. człowiek czy Człowiek?

Odchodzisz w mrok. Patrzę w mrok.
Podwaliny degradacji.

/emocje wylane na papier, jak opadną - przybiorą postać wiersza/

autor

Kar234

Napisany: 2015-11-24 Dodano: 2015-02-08 22:03:06

Ten wiersz przeczytano 693 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie