MANITU

Wpadłem na stołówkę głodny jak wilk,
przed talerzem z zupą zrobiłem zgrabny unik.
Siadłem na krześle i spadłem w dół
i zrozumiałem, że w krześle jest Manitu.

Leżę, leżę i się nie podnoszę,
w krainie wiecznych łowów byłem przez chwilę.
Przynieśli nosze, by się położyć,
zastrzyk w pośladek też zarobiłem.

I nie wiem jak to się stało, że krzesło się zarwało.
Wszystko ma swoje dno, podwójny głębszy sens.
Rozlewają się wina najlepsze roczniki,
wino to nie zupa, nie potrzebne są uniki.

Skalp dawno zdjęty przez dziewczynę, której już nie pamiętam.
Obudziłem się bezpieczny w pasach, schodząc ze snu z krainy wiecznych łowów,
z krainy duchów i zielonych lasów.

autor

lew Judy

Dodano: 2009-03-12 16:45:48

Ten wiersz przeczytano 724 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie