Martwa...

Martwa przestrzeń
pomimo tłumu.
Oczami serca
widzę
w oddali
Twoja twarz.
Pozszywane żalem
usta
milczą,
pomimo, że duch wyje
do księżyca.
Stoisz tam,
na srebrnej tarczy...
chwytasz gwiazdy
w przepastna sieć
przyszłości,
by ułożyć je
w miejscu
pordzewiałych pamiątek
minionych chwil.
Ja
jak wilk
schwytany we wnyki przeznaczenia,
desperacko
odgryzam łapę,
by choć przez jeden moment
być przy Tobie.

autor

Symfonia Grozy

Dodano: 2004-07-10 17:49:08

Ten wiersz przeczytano 406 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie