Martwa od bezruchu przestrzeń

Kolejne tykanie zegara,kolejna łza wylana w puste kąty,
kolejny głuchy śmiech ścian,ciągle zawężających swe cielska bezlitosne.
Coraz ciaśniej,duszniej i póżniej,coraz ciemniejsza i pewna siebie noc,goni mnie w rozpaczy odchłanie,
bo minął kolejny dzień,znów nadzieja,znów wiara,znów na marne.
Pustka,nie ma miłości,nie ma Cię Aniele,
błagam!Niw wypowiadajcie słowa:cierpliwość.To ja,zaszczute samotnością zwierzę.
Próbuję zatrzymać ciężkie wskazówki,nieubłagalne przemijanie,
lecz czas w pośpiechu,jak zawsze rzuci tylko drwiną w słabe od wysiłku ciało.
powie,że zatrzyma się,ale dla nas,nie dla jednego chłopaka,
co tylko kochać chce,ale nie spełnia marzenia,nie patrzy na świat z lotu ptaka.
Nadal pytam:Gdzieś jest urocza piękności?Gdzie szukać mam tej najpiękniejszej,najsłodszej?
Najcieplejszej,najukochańszej,Anioła mej codzienności?
Pragnę,byś zemdlała w mych ramionach,choćby w przenośni,choćby na chwilę,
czując,że jestem,jakbym zawsze był,i zawsze będę,nie przminie.
Chciałbym Ci dać pewność,niezapomniane chwile,miodu pełne serce,
ale jak mogę?Nie rzucę mej miłości w martwą od bezruchu przestrzeń.
Więc czekam,licząc dzbany łez,czekam w czterech ścianach świadomości końca,zanim jeszcze wiatr powiedział ostatnie słowo,
umyka wiara i nadzieja.To ja.Sam z sobą.

autor

rebel

Napisany: 2007-02-27 Dodano: 2007-02-27 12:16:58

Ten wiersz przeczytano 732 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie