Maska

Zbyt wiele dni, godzin, mi­nut, poświęciłam na by­cie kimś in­nym, kimś zu­pełnie ob­cym.
Uda­wałam... oni uda­wali. Kocha­li... też kochałam, ale coś co oni przyo­dziewa­li. Maskę. Starą, sztuczną skórę, którą zrzucali w sa­mot­ni, a narzu­cali, gdy tyl­ko światło dzien­ne zmuszało ich do ujaw­nienia siebie. Wie­czny kar­na­wał! Nie mogłam tak żyć, i już przes­tałam od­dychać po­wiet­rzem spod mas­ki. Widzę wy­raźniej! A cze­mu? Bo po­jawiłeś się ty! Tak nag­le. I po­kochałeś. Po­kochałeś coś, cze­go in­ni nie mog­li pokochać i zro­zumieć. Już nie uda­je! To praw­dzi­wa ja! Zdjąłeś mi maskę. I kochasz! Kochasz szczerze! I Dziękuję! Wyrzu­cam maskę, aż zno­wu nie zos­tanę sa­ma.

autor

Pati99

Napisany: 2013-07-26 Dodano: 2014-07-26 08:17:29

Ten wiersz przeczytano 700 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie