Maskarada

Maskarada

W tak dziwnych czasach dzisiaj żyjemy,
kłamstewka ciągle na naszych wargach,
gdy ktoś zapyta, jak się czujemy,
“dobrze” - mówimy, choć to nieprawda.

Całkiem nie w modzie okazać słabość,
trzeba być silnym, bezwzględnym, twardym,
nawet gdy w duszy żal, a nie radość,
na pokaz mamy wygrane karty.

I wszyscy grają w podobny sposób,
wesołe maski na smutnych twarzach
sami szczęśliwcy wybrańcy losu
teatr obłudy wciąż się powtarza.

Autentycznosci nie widac wcale,
i trudno komuś jest dziś zaufać,
a gdybyś z serca chciał wylać żale,
tylko psycholog ciebie wysłucha.

Ulice pełne, patrzę więc wokół,
wszyscy ukryli twarz za maskami,
tylko czasami, zawsze o zmroku,
maski znikają spłukane łzami.

W tak dziwnym świecie żyjemy dzisiaj,
że tylko w domu bywamy sobą,
gdy jestem sama a ze mną cisza,
odrzucam maskę, odpycham nogą.

Leży na ziemi, śmieje się nadal,
nic jej nie ruszy, nic ją nie boli,
jutro ją znowu na twarz zakładam,
i tak do końca doli niedoli.

Chyba nie wolno być autentycznym,
zaraz do jakiejś szuflady włożą,
kiedy pokażesz prawdziwe myśli,
pewnie obrożę ciasną założą.

Czy jest możliwe życie bez masek?
czy autentyczność jest dziś utopią?
czy powiedzenie, „ten to ma klasę“,
znaczy to samo, „twarz maski zdobią“?

I tylko wtedy gdy się kochamy,
ginie obłuda, spadają maski,
miłość przeżyje bez maskarady,
jej niepotrzebne żadne oklaski.

Solingen, 4.7.2013 autor: Grazyna Pawlas

autor

winter

Napisany: 2013-07-04 Dodano: 2013-07-05 18:20:24

Ten wiersz przeczytano 2709 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie