MCG+01-02-015 (this galaxy is...

Jest taka samotna.
Obejmuje ramionami kosmiczną nicość, drżąc od przejmującego mrozu. Skrzy się nieśmiało
niczym drobniutki płatek śniegu, który wciąż spada,
wiruje...
Gdzieś w oddali – coś się przemienia
i tworzy. Przenika na każdym etapie strumienia czasu.

...

Świat mnie wypluł, odepchnął od siebie. Wyrzucił w przestrzeń,
z której już nie ma powrotu.
Prześcignąłem światło dopiero po milionach lat, ciągnąc za sobą długi warkocz materii.
Moje oczy, nie! – Przecież już nie mam oczu. Okrył je lód wszechświata.
Więc jakim cudem widzę? Ależ nie! – To nie jest widzenie, tylko raczej czucie, tak! –
wyczuwam czyjąś obecność!

Boże, to Ty?

Wokół, tylko mrok, którego nie sposób opisać słowami.
Jednak nagłe ukłucie w moim sercu sprawia, że się wybudzam ze snu,
czy może z niemal wiecznego letargu?
Tuż przede mną obraca się powoli srebrno-biały dysk, lecz nie można dostrzec nawet zarysu ramion.
Są zakleszczone w żelaznym, śmiertelnym uścisku.

Osiadam kosmicznym pyłem,
dotykam niezamieszkałych światów. Materializuję się w półmroku bladych słońc na każdej
z planet. Nikogo i nic.
Na jednej ziemi, jeden tylko człowiek.

(Włodzimierz Zastawniak)

https://stellardrone.bandcamp.com/track/infinite-void

autor

Arsis

Napisany: 2016-06-15 Dodano: 2016-06-15 15:52:27

Ten wiersz przeczytano 723 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie