melancholia

na filarach starych dębów
noc kołysze trawy deszczem
w bagnach utopione światło
śmiechu dudni szklanym wężem

świat zanurza, topi smutki
przemoknięte ślepe oczy

twarde chmury w ziemie wbite
burze z werblem dziś ślubują
zasłuchane ptaków plemię
ostrzami piorunów klują

rozlewają błyskawice
armat hukiem ciężkie kule

a zegary lwem ryczące
trzepią oburzoną grzywą
w miękkich gruszkach kona lato
z sierpnia ogolone brzytwą

wschodząca bladość jak słońce
będąc sobą nie dostrzeże

oczy nabrzmiałe z tęsknoty
wydarły puchy świetliste
ulicami płynnych kroków
zagonione serca mgliste

śmiechem kata gilotyna
wyrywa, szarpie i kąsa

stojąc w trawie ostrych mieczy
wzrokiem czuje mokre drżenie
ostrza dawno zardzewiałe
pieśni wiatru - objawienie

zagubiłem w wichrów morzu
własną cząstkę melancholii

autor

cramer

Napisany: 1996-02-01 Dodano: 2010-01-13 13:49:43

Ten wiersz przeczytano 432 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie